Xantar para recuperar forzas ou mostrar o que como para fardar

Prodúceme inquietude, e tamén algo semellante a complexo de culpa,  a moda de publicar fotos de papatorias, porque sempre se me vai a cabeza ós que non teñen para comer, nin iso tan bonito nin nada de nada ou, no mellor dos casos, unha porcallada, pan duro ou alimentos caducados. O único que me consola é pensar que os famentos non verán eses pratos virtuais, que non terán perfil persoal en ningunha rede, pero igual é moito pensar. As redes están moi estendidas. Os listosteléfonos “perdidos”, tamén.

Comer, nestes tempos, e un espectáculo, un luxo que gustamos de exhibir, como gusta mostrar as xoias.

Non me gusta a moda.

Pola contra, prodúceme enorme saudade recordar almorzos ou xantares doutros tempos, en prados ou leiras, no intermedio de xornadas esgotadoras, de sol a sol. Almorzos da sega da herba ou xantares de seitura onde a chegada da manduca, case sempre a lombos dunha burra, era unha bendición, porque supuña parar un pouco e repoñer forzas. Con todo, o maior gozo deses momentos estaba en ver a cara de satisfacción, o goce da cociñeira ou da persoa que levaba e servía a comida ós segadores. Como miraba, como servía, como animaba a comer máis. Unha comida abundante, moitas veces quente –guiso de rexelo con patacas era común na seitura- que se devoraba para poder manterse en pé, para poder seguir traballando ata a hora da merenda ou ata a noite.

O dilema, hoxe, xa non é comer para vivir ou vivir para comer. Agora a escolla está entre mostrar o que vou comer ou comer (se podo) e calar.

Falando de comer. Os que, entre noutras cousas, traballamos nunha horta, nestas datas comemos produtos da terra máis ca nunca: cabaxiñas ó forno ou ó ferro, chícharos verdes, patacas novas ­–que ano de patacas!–, tomates, brocolí, grelos, ameixas, peras, mazás. Non vou publicar foto ningunha para non caer de inmediato nos costumes que pretendía criticar. Hoxe, non.