Recordo un tempo en que na atención primaria galega te daban vez para o mismo día ou para o día seguinte. Semella que foi onte pero sospeito (sei) que foi durante un bipartido co que a dereitona galega ensaiou as mentiras ata fartarse, ata convertelas na súa forma de facer política. Mentira, se non goberno, e a rúa é miña (ben sabía Fraga); se goberno, privatización. E así nos vai, coa atención primaria esmorecendo (na UVI), facendo oposicións para ser como a americana, para atender a persoas que non teñen para pagar unha consulta. Na actualidade, se consigues vez é para deica oito días, e nunca co teu médico de cabeceira. Sempre hai un substituto, que te atenderá o mellor que saiba se, oito días despois, segues enfermo e con humor para ir ata o centro de saúde, que xa se converteu nun centro onde da calafrius entrar. É por iso que non penso enfermar en Santiago nunca máis, estou case decidido. Nin noutro sitio de Galicia tampouco, porque sospeito que será a mesma conta. Para as pequenas doenzas, remedios da avoa. Para o grave, as urxencias, mentres resistan, sometidas a un permanente test de estrés polos enfermos que non se resignan a agardar oito días para ver se sanan ou morren. Claro que tamén podería porme de acordo con outros afectados pola sanidade enferma. Claro que poderiamos (deberiamos) tomar as rúas, esas rúas que a dereitona deixa libres porque privatiza (quería dicir que goberna, ou son eles os que din que o fan).
viernes, 15 de septiembre de 2023
domingo, 10 de septiembre de 2023
Vidas na fronteira, na 45 Semana de Cine de Lugo
A vocación etnográfica deste documental viuse logo desbordada polas lembranzas, polas miradas e as emocións dos protagonistas (en deles xa centenario). As "Vidas na fronteira" transcorren na raia que separa lugares galegos e casteláns (en Zamora) de povos portugueses de Bragança e Vinhais, e transitan sobre a daquela fráxil liña da superviciencia. Foron, son, existencias que viviron de cerca a miseria (antes e, sobre todo, despois da Guerra Civil Española) e que souberon sobrepoñerse de forma a miúdo heroica.
Entre os recordos cotiáns de rapazas e rapaces que traballaban desde que aprendían a andar, cóanse outros que nos abren os ollos, que nos fan saber do activismo político que había antes da Guerra (mesmo nesas aldeas da fronteira), das fames que chegaron despois do golpe de Franco. Sabemos dos bos maestros que tiña a República e obtemos referencia directa do asasinato de catro ou cinco maquis na serra de Porto, case podemos ver os corpos trasladados a Padornelo, amontoados no estrado dun carro.
"Vidas na fronteira" achéganos tamén as épicas camiñadas (de ata 40 km., 12 deles baixo terra, polos túneles do ferrocarril daquela en primeira construción) na procura de pan para espantar a fame, burlando as limitacións do racionamento. E historias do contrabando, que tanto podía ser forma de vida como causa de ruina ou mesmo morte.
"Vidas na fronteira" inclúe igualmente testemuños do traballo solidario (á tornaxeira ou a axudar por axudar) e dedica un recoñecemento especial ás mulleres, que cargaban coa práctica totalidade dos labores do fogar por riba de longas xeiras na herba, na seitura, nas mallas ou guiando un arado.