Primeiro foi unha imaxe, a dun rapaz sostido en pé por un globo: se o globo estoupa ou foxe da súa man, o rapaz cae ao chan. De aí partiu "Os globos de andar", o novo libro que xa está en circulación. Unha historia que eu vía en imaxes e que agora está en palabras pero que, agardo, debe de provocar imaxes, máis alá das de Marcos Calo, que o ilustran tan axeitadamente.
O que busco, cando escribo, é provocar emocións, positivas ou negativas, no lector. Por encima do entretemento, por riba da sorpresa ou do humor. Conmover dalgún xeito, é para min o fundamental. Neste caso tamén hai esa intención, sobre todo cando aparece o vello que esixe que lle conten tantos contos como conta, ou máis, porque desconfía que está a perder a memoria. Pero creo que prima a parte lúdica, de xogo e aventura, como creo que convén cando se busca chegar a lectores máis novos.
En "Os globos de andar" hai os pequenos problemas que rodean cada día aos máis pequenos. Os de ter ou non ter amigos, por exemplo. E hai sobre todo un misterio por resolver, o desa cativo que debería correr por libre e non é capaz de erguerse nin de andar se non ten a man un globo que o suxeite. Paseino ben escribíndoo e agardo que os lectores gocen del. Para min sempre será o libro co que superei unha especie de reválida das de antes, das temidas. O libro merecedor dun premio, o Meiga Moira na súa III edición. En lingua galega, a que falamos os de Brumoso e Val de Marcos desde que comezamos a falar, ata agora acadara un primeiro accésit do Modesto R. Figueiredo, polo relato "Fiordes", e conseguira ser finalista do Xerais por "Destrucción". Agora xa teño un premio.
"Os globos de andar", por outra banda, é o libro co que quero render especial homenaxe a Horacio Rodríguez, o mellor contador de contos da Sanabria que fala galego, co permiso do Xabrés da Teixeira, que tampouco é manco de pico. En "Os globos de andar" inclúo unha recreación dun dos contos cos que Horacio nos deixaba coa boca aberta e remelando os ollos. Un deses contos que non se perderán porque quedaron en moitas memorias e porque, ademais, xa están escritos ou recreados en moitos sitios. Vai por ti, amigo.
viernes, 28 de noviembre de 2008
domingo, 23 de noviembre de 2008
Árbores que non se queren enterar de que están mortos
Despois de vivir centos de anos, parece lóxico que as grandes árbores, en moitas ocasións, esquezan que lles chegou a hora de baixar os brazos e deixar o paso a outras. A incercia da vida pode máis que os lumes, que as plagas. Quedan ás veces os poderosos esqueletos, ben asentados nuns pés de número grande, en pé durante unha vida de persoa afortunada.
Lendo un artigo de Antonio Muñoz Molina sobre a exposición de fotografías de Miguel Ángel Blanco titulada "Árbol caído", en El País, acordeime da foto que fixen en Lubián neste pasado verán. Na subida cara ao Cortello dos Lobos está o castiñeiro da imaxe, un castiñeiro morto que aínda non o sabe porque ten todas as gallas enteiras, porque semella estar agardando unha nova primavera na que, por fin, lle volvan saír follas para volver dar castañas.
Lendo un artigo de Antonio Muñoz Molina sobre a exposición de fotografías de Miguel Ángel Blanco titulada "Árbol caído", en El País, acordeime da foto que fixen en Lubián neste pasado verán. Na subida cara ao Cortello dos Lobos está o castiñeiro da imaxe, un castiñeiro morto que aínda non o sabe porque ten todas as gallas enteiras, porque semella estar agardando unha nova primavera na que, por fin, lle volvan saír follas para volver dar castañas.
jueves, 13 de noviembre de 2008
O sol de medianoite en Santiago de Compostela
Suscribirse a:
Entradas (Atom)