lunes, 5 de mayo de 2008

Vivo en Santiago, durmo en Brumoso

Vou copiar a un futbolista, porque non todos son estrombarrúas, porque tamén os hai que pensan e din cousas que fan pensar. Neste caso, eu voume valer dos pensares e dos decires de Samuel Eto`o, o que se move por propósitos como aquel de "correr como un negro para vivir como un blanco". Tamén acostuma dicir: "Vivo en Europa pero durmo en África". Porque presume de ser dono do seu tempo. Non precisa andar contaxiado das présas tan nosas. So ten que correr no campo. Correr coma un negro para vivir como un blanco sen présas, amo do seu tempo. Conta que en África "podes descubrir a alegría sen saber se vas poder cear esa noite. Aquí, ás veces, nin comendo". Un tipo curioso este Samuel. Todo un filósofo. Un rapaz de lingua lixeira para dicir o que pensa e para pedir desculpas cando estima que se pasa da raia.
Quintando as fins de semana, as pontes que paso en Brumoso, eu non son como Eto`o. Quitando o mes de agosto, eu non son o amo do meu tempo. Son outros os que me marcan o ritmo e a miúdo teño que correr como un blanco e traballar como un negro. Pero procuro durmir en Brumoso, a miña África, o sitio onde non hai présa, onde un pode gozar da fala das cachoeiras e do canto dos paxaros. Abonda para poder correr un día máis, un día menos para que chegue o mes de agosto, as vacacións.


7 comentarios:

Gema dijo...

Yo no me crié en Brumoso y hace bastante tiempo que no voy por allí, pero muchas veces duermo en Brumoso, añoro el olor a café de puchero en la cocina de leña por las mañanas,el olor de los castaños en flor a principios de verano, los prados llenos de cacaragás en primavera y el olor a madreselva camino de la Veigiña en una tarde calurosa de verano, pero como a casi todos la vida nos hace correr y dar prioridad a otras cosas que la mayoría de las veces no son para hacernos mas felices, pero la vida es así y yo también espero a que lleguen las próximas vacaciones con la esperanza de poder volver a Brumoso el pueblecito donde pase los mejores momentos de mi niñez.Besos.

Javier Lopez Rodríguez dijo...

Nuestras querencias más profundas, los aromas, los paisajes y sabores que más nos marcan son los de nuestra infancia. Es una opinión que comparte con nosotros Eva, como podrás ver en un comentario a otra entrada donde aprovecha para mandarte un beso.
Tenemos la suerte de estar más cerca de Brumoso. Nosostros estuvimos este puente. Vimos cacaragás, si. Flor de castaño todavía no, pero todo se andará.
Un beso.

abobriga dijo...

vaia, quen ía dicir que ías seguidor das divagacións de Etoo...

Javier Lopez Rodríguez dijo...

Vai ser que isto da menos do que prometía, ou?
Agardo non desanimarte tan pronto. Saudiños.

Xabres da Teixeira dijo...

Creo que este comentario tenia que salir en castellano, pués es la cuarta vez que lo escribo y no me sale publicado. (Cousas de meigas).
Quería darle una receta a gema, a la que casi no recuerdo, pero a lo mejor le sirve. Es contra la "morriña" que invade a los que una vez han comido los jugos de la tierra de Brumoso.
Hay que ir una vez al mes por lo menos, visitar A Veiguiña, O Couto, sin olvidarse de Lagoas y Rechouso, y a la vuelta zamparse una chuleta en el mesón Jabalí. Es mano de santo, oiga.
Por cierto loro, ¿quien es Etoo?, parece un buen filósofo.
Saludos cordiales

Gema dijo...

Xabres, me ha gustado tu receta contra la morriña, intentaré ponerla en practica,chuleta incluida, porque aquí en Mallorca no han visto en su vida una buena chuleta, me atrevería a decir mas, creo que no han visto un ternero en su vida, y tampoco saben lo que es una montaña, un río y otras muchas cosas
y ellos como buenos isleños se piensan que no hay nada mejor en el mundo que su "roqueta" .Por otra parte tengo que decir que especulación inmobiliaria aparte, todavía quedan en la Isla algunos parajes escondidos a los que los turistas no pueden llegar y donde todavía podemos disfrutar del paisaje de la que antiguamente llamaban "La Isla de la calma".
Bueno en fin, que muchas gracias por el consejo.Besos.

Unknown dijo...

Eu solo durmo en Brumoso cuando estou en Brumoso. Xa me gustaría dormir coma naquel lugar habitualmente. De un tirón, coma cuando era rapaz, sin ouvir motos con escapes trucados, camiois de recollida de lixo ás dúas da mañá ou coches-orquesta con música de lavadora dando a ronda. Alí o único sonido que rompe o silencio de noute é o caer de chuvia nas follas das parreriras. Ya eso estando na cama sona a gloria. Un abrazo.