lunes, 27 de diciembre de 2010

Nadal de neve na lagoa dos Peixes

O mellor do Nadal de 2010, un paseo pola neve que arrodeaba a lágoa dos Peixes (sobre o carouxo que a cubría, non). Coa ilusión, sen esforzo, de andar nas proximidades dun dos polos. Neve virxe, frío soportable. Unha delicia. Pola subida, as vacas celebraban as festas lambendo o salitre que quedaba no asfalto, os restos da sal esparexida para que puidesemos subir ata alá.

Unha perspectiva diferente de Brumoso no día de Noteboa

Pra facer ganas de cear, o día da Noiteboa subimos ata o alto do Ladiairo, pra gozar dunha perspectiva diferente (aérea) do val de Brumoso (ou Val dos Marcos, segundo outras lendas). Tamén pra mirar pra Castrelos e Chaos, para a Moimenta ou cara á Esculqueira. En suma, pra mirar cara a Galicia, Portugal ou Castela e León sen máis que xirar sobre os propios pés que nos levaron ata alá arriba. Ruta relativamente corta, esforzo relativamente grande. Despois, satisfacción enorme. A foto é de Gaby. Como estabamos en familia, eu aproveitei para abrir cancelas a un arrulo como nunca pensei ser capaz de dar. Agardo que me garden o secreto. Non vaian ofrecerme inda un traballo de pregoeiro ou, o que sería peor, de falabarato.

O galego de San Ciprián de Hermisende é un galego Ben falado!

Que nos metan en "Ben falado" quere dicir que falamos un galego (ou portugués) tan bo como o doutros sitios de Galicia (ou Portugal).



Como se dicía antes: benallas pra María ia pro Serafin, pra Xon, pra Elena, pro Teófilo e pra Baldomina, que souperon comparecer diante da cámara coa naturalidade que viña ben ó momento. Outros (entre eles algún que foi alcalde maior) dirían que alí non falamos galego nin cousa que sirva, porque a algúns, o que lle gusta e o autonoxo. Que Cruz e Ben Falado miren pra nós, que a María "Caxera" fale tan ben do noso debería servir para elevar a nosa autoestima unha boa tempada.

domingo, 19 de diciembre de 2010

Enrique Morente deixounos o crisol e foi polas alas

Non me entrou o flamenco por tocarme vivir en Sevilla cinco anos de estudiante, que foron seis se conto o ano de non vida da puta mili. O gusto polo flamenco entroume a través do grande innovador que foi Enrique Morente, da gran revolución que trouxo con "Omega", onde tomaron unidade e coherencia o Lorca surrealista de Poeta en Nueva York, as baladas de Leonard Cohen, a guitarra de Vicente Amigo ou o rock de Lagartija Nick, entre outros moitos que deixaron un monumento de disco.
A Lorca xa lle cantara Morente antes desa. Por exemplo en Crisol, no disco "Negra, si tu supieras":
"Yo vuelvo por mis alas,
dejadme volver,
quiero morir siendo,
siendo amanecer".


A Lorca seguiulle cantando despois, porque era un dos seus poetas de cabeceira.
Creo que Enrique Morente soubo respectar como o que máis as raíces do flamenco máis clásico e soubo recoller e regalar influencias de todas partes, a todas partes. Algúns puretas quererían asasinalo, en máis dunha ocasión. Morente soubo popularizar a poesía como o mellor dos cantautores e tamén soubo pornos coiro de pita coa súa paixon e coa súa voz, agora acariciadora, agora desgarrada.
Morente deixounos por sorpresa, como Carlos Cano, outro amigo de Granada recordado por Estrella Morente cando despediu ao pai con esa Habanera imposible que xa sempre nos porá os pelos coma espetos. Morente deixounos a orfandade que nos deixan esas persoas que sentimos tan próximas aínda que nunca as tratásemos directamente. Se o vise na rúa, tería que conter o impulso de darlle un abrazo porque tería diante a un amigo de hai moito tempo. Foi polas alas, houbo que deixalo volver. Quédanos a súa música, o exemplo do "home máis decente que coñecí", en palabras de Paco de Lucía.

viernes, 10 de diciembre de 2010

O que os gobernos non queren oír

Dicía George Orwell que a libertade de expresión é dicir o que a xente no quere oír. Neste caso, o que di Wikileaks é o que os gobernos non queren oír, prestixiado por grandes periódicos. Iso é o que podemos ler estes días. Tantas son as cousas que os gobernos non queren oír que nin temos tempo para lelas. Podemos comprobar que hai ministros con dúas caras e dúas bocas, que merecen premios por excelentes hipócritas. Capaces de compaxinar, por exemplo, ás promesas de xustiza á familia do cámara Couso -asasinado por empeñarse en facer ver ao mundo o que o goberno máis poderoso do mundo non quería deixar ver- coas palabras e xestos de tranquilidade para o poderoso aliado que, neste coma noutros casos, semella capaz de saír coa súa. Pasará o mesmo co maior ídolo dos amantes da libertade de expresión? Acabará Julian Assange condenado por espionaxe? Por unha acusación de violación que semella montada á medida das habilidades deses gobernos que tanto teñen que ocultar? Unha vez máis, matar ao mensaxeiro é o fundamental. Nada de autrocrítica, ningún propósito de enmenda.
Hai agora unha batalla que se desenvolve na rede. A que xa foi bautizada como a primeira guerra mundial no ciberespacio. Os defensores da libertade de expresión -e algúns piratas- contra os escuros servizos do goberno máis poderoso do mundo, que está a ser retratado en toda regla. Para que todos os seus moitos aliados saiban o respecto que lle merecen. Fernando Vallespín escribe en El País un inspirado artigo onde suplanta ao desaparecido Stieg Larson para escribirlle unha carta ao que é, neste momento, o inimigo público número un de Estados Unidos; un artigo onde non deixa de alertar sobre os perigos asociados aos novos guerreiros cibernéticos. Como lector da triloxía Milenium, gocei con Los hombres que no amaban a las mujeres e non tanto cos dous seguintes libros, porque me pareceu que pesaba demasiado o protagonismo dos hackers, con accións que non me acababan de resultar verosímiles. Á vista da que se está a liar estes días, cos hackers de Anonymous atacando os intereses das potentes empresas que non tardaron nada en decantarse polos poderes escuros e en contra da liberdade de expresión e información, creo que terei que volver a segunda e a terceira entrega de Milenium. E cruzar os dedos para que os medios de sempre poidan seguir ofrecendo esas impagabales informacións que nos enchen os días con permanentes exclusivas do pasado recente.

Tuela de augas bravas e ponte sen ollais baleiros


Na ponte da Constitución, a ponte do río Tuela estaba máis ocupada ca de costume, con tres ollais abertos para poder dar paso as augas bravas que formaron a muta chuvia caída e a moita neve derretida (non mirar para a brillante baranda de ferro que asegura unha vista que da noxo).