martes, 29 de abril de 2008

Lixo somos, lixo deixamos por onde vamos

Non sei se facer unha proposta de lenda para incluír nas bolsas de chasquis, pipas, patacas fritas e demais merdalladas ruxideiras: “Cando ti morras, aínda que vivas cen anos, eu seguirei viva e enfeitando a paisaxe onde me deixes tirada, para que gocen os teus fillos, os teus netos e os teus bisnetos”. Lenda que brindaría libre de dereitos de autor, sen pretender imitar ás que enfeitan os paquetes de tabaco para tratar de asustar a fumadores. No caso de imprimirse algunha vez, o resultado sería probablemente o mesmo. Escaso ou nulo. Coma se dixesen a verdade: “Isto alimenta moito menos que unha mazá pero engorda moito máis ca dous filetes”. Ou así. Camiñe por onde camiñe, un semella estar condenado a encontrar bolsas de plástico, tan abondosas como follas nunha especie de outono permanente. Follas máis perigosas, nada nutritivas para a terra, mais case con vocación de eternidade. Con esa vocación, no é de estrañar que achemos plásticos por todas partes. Tamén en moitos sitios do noso Brumoso. Se cadra Val de cabritos está nestes momentos case virxe, libre de lixo, despois de tantos anos de práctica inaccesibilidade. ¿Seremos capaces de gozar da fervenza e da ola sen deixar alá plásticos, botellas, latas ou papeis de aluminio? Deberiamos ser capaces de cargar co lixo na viaxe de volta, por larga que sexa a viaxe, pero non me sinto optimista sobre isto. Somos repartidores de lixo, e lixo deixamos por onde vamos.

jueves, 24 de abril de 2008

Un testamento ateigado de risa

¿Ten que ser a morte un asunto solemne, sempre serio? Vendo a anterior entrada, podería parecer que si, pero penso que non é así. Nin ten que selo nin, en moitas ocasións, o é. Segundo para quen e en que momento, a morte é o mellor que lle pode pasar. Daquela, por que enfrontala de xeito tan dramático? Un asunto solitario, si que vén a ser. Por moito que haxa compaña ao redor, cada un morre por si mesmo, só. E se morre en grupo é peor: daquela é accidente, CO2, envelenamento colectivo.
Pero non, a morte non ten por que ser un asunto tan lutuoso como acostumamos a presentalo. Para convencerse, abonda con lembrar a esa veciña de Brumoso que, tempo atrás, acabou na maseira dos porcos cando a levaban cara ó cemiterio. Aconteceu nos tempos en que non había as caixas que agora coñecemos, cando os mortos facían a última viaxe nun escano de defuntos, unha caixa sen tapadeira que se abría por unha beira para botar os corpos á cova. No caso daquela veciña, a trapela abriuse mentres a baixaban no escano cara ao camiño, por unha empinada escaleira que pasaba pola corte. O corpo baixou decidido a botar unha última carreira que rematou na maseira. Sería cousa de ver, a expectación espertada alí abaixo. Os ollos de porco son pequechos, pero seguro que aqueles os abriron ben para ver como, en vez de botarlles comida, era a ama a que aparecía na súa mesa.
Hai mortes tristes, duras. Cando son demasiado temperás, cando nos collen por sorpresa. E hai mortes cómicas. Non sempre é posible deixar detalladas, con tempo, as últimas vontades. De poder facelo, o mellor que poderíamos deixar é un testamento ateigado de risa para aliviar o momento dos que deixemos atrás. Se quedan aliviados non o precisarían, mais tampouco lles faría mal. Como primeira das nosas últimas vontades, para abrir no momento en que pechemos os ollos: un vídeo, un audio, un chiste escrito para ver, oír ou ler nese preciso momento que chaman pasamento e que, para o protagonista, significa que xa non pasará máis nada. Converter unha bágoa de pesar en bágoa de risa. Un milagre! Esa sería unha fermosa forma de morrer. Unha gargallada, aínda que fose con bágoas, sería a mellor herdanza que poderiamos deixar. Mellor que cartos. Moito mellor que débedas. Os que queden para máis tarde, que gocen da vida todo o que poidan. Empezando nese mesmo momento.

lunes, 21 de abril de 2008

Mamá, non quero ser artista

De rapaz, eu dicía que de grande quería ser cura... para comer chocolate. Non tiña probas de que os curas comesen moito chocolate, pero algo debía de sospeitar. Despois descubrín que me gustaba escoitar as historias que me contaban os vellos. Máis adiante, comezei a gozar escribindo os contos que me contaban ou as miñas propias historias. Quixen ser artesán das palabras. Acúsome diso. Non digo que o conseguise. Mais nunca pretendín ser artista, aínda que envexo linguaxes universais como as da pintura, a escultura ou a música. Artista, non. Ultimamente, teño aínda máis motivos para fuxir desa nomeada. Se é artista ese tipo que apresa a un can vagabundo ao que ata para que morra pulcramente na sala de exposicións, á vista dos visitantes, para que non poida ir na procura de restos de comida no lixo. Eu non quero ser artista. Se é artista o que expón esculturas feitas con cadáveres. Se tamén merece ese alcume ese outro que pretende converter en estrelas da súa exposición a persoas moribundas ou que acaban de morrer, eu, decididamente, non quero ser artista.

sábado, 19 de abril de 2008

O mundo de onde veño, o mundo ao que sempre desexo volver

É Brumoso. O sitio onde nacín, o mundo ao que sempre estou desexando volver. Polo que se ve, botei raíces fondas que sempre me reclaman. Desde os trece anos, paro menos alí ca en calquera dos outros sitios polos que teño pasado: Cheste, Sevilla, Galdácano, Madrid, Zamora, Santiago de Compostela. Non importa. Brumoso tira de min e a Brumoso sempre volvo. Santiago é a miña cidade desde hai máis de vinte anos, pero Brumoso segue a ser o meu paraíso. Por iso está na maioría das historias que escribo. Por iso o traio tamén a este novo espazo. Para estar alí cando non podo estar alá.