viernes, 30 de diciembre de 2011

Se non estás morto, non podes vivir aquí

O cemiterio de Fisterra deseñado por César Portela ten unha estrutura innovadora que, como era de agardar, non conseguiu unanimidades entre os veciños e futuros usuarios potenciais. Ten unha historia complexa, con máis de dez anos de desencontros, nunha especie de limbo.

No fin do pasado verán chegou Santiago, un dos primeiros ocupantes; chegou camiñando polo seu propio pé e acadou certa fama a partir das edicións locais dos xornais.

Este ano, por Todos os Santos, o alcalde de Fisterra chegou a admitir que o residente podería seguir alí, "se non fai dano". Non fixo dano, que se saiba, pero non sabía que a licenza para vivir non lle daba seguridade de atopar a entrada aberta se decidía irse uns días a visitar outros lugares. Cando o ocupante Santiago quixo volver a ocupar o seu nicho, atopou a entrada selada. Terá que conformarse con estender o seu saco nos exteriores, máis exposto aos elementos, moi activos, por outra parte, na Costa da Morte.

"O cemiterio de Fisterra é para que o disfruten tamén os vivos", dixo o arquitecto hai un par de anos. Pero estábase a referir a gozar do efecto arquitectónico sobre a paisaxe.

Polo demais, se non estás morto, non podes vivir alí. Se estás morto, tampouco; de momento.

viernes, 2 de diciembre de 2011

Perseguido pola Cidade da Cultura

Despois de tantos anos gozando de Compostela, do Obradoiro e das vellas rúas de pedra, da vista das torres da catedral desde calquera canto dos arredores, agora empezo a ter manía persecutoria coa Cidade da Cultura. Problemas de vivir a tiro de pedra dese cascarolo presumido e baleiro. Ata cando saio para dar un paseo polo monte, en canto me descudo un segundo, aí está a cousa esa, esa gran vergonza.
En tempos pasados, seica a xente pobre pero figurona, ao chegar as navidades encargaba na carnicería as plumas dun pavo, para poder deixalas co caldeiro da basura, que daquela recollía o porteiro na porta de cada piso. Ceaban pescozos de polo ou sardiñas, pero facían ver aos veciños que non faltara o pavo na casa. Teño a impresión de que os galegos somos e seremos ese veciño pobre, por gastar en ornamento o que precisábamos para cubrir necesidades elementais, para dar traballo e servizos elementais. Esa sospeita é a que me persigue.
Culpa miña, desde logo.
Seguramente son un patán, un retrógrado que non entende nada de cultura.