viernes, 20 de junio de 2008

Os fiadeiros cambiaron a lareira pola televisión: Horacio Rodríguez na "2"

Se non fora pola súa memoria prodigiosa e pola súa xenerosidade como contador, moitas historias doutros tempos estarían xa hoxe, sen máis fiadeiros que as canles de televisión, irremediablemente esquecidas. As historias do seu pai e as da súa avoa Juliana e outras que foi recollendo e contando, máis ou menos “vestidas”, a todo o que quixo escoitalas.
Coñeceu tempos de miserias e tempos de novas tecnologías, e atopou sempre quen o escoitara, quen apuntara, quen gravara ou quen filmara as súas historias. Hoxe, por sorte pero sobre todo grazas á súa disposición sempre entusiasta, xa e máis difícil que se perdan. Están nas hemerotecas e nas videotecas, tamén nas caixas de recordos especiais que gardan os seus amigos.



Para mostra, ese programa que nos acaba de regalar TVE a través desa reserva de boa televisión que é a 2, Cuadernos de paso –gracias, Lete, por facilitarnos a revisión-. Unha fermosa reportaxe que nos volve a achegar a entrañable figura de Horacio Rodríguez, a súa voz agarimosa e a súa sabiduría de contador. Amigo Horacio, sempre estarás con nós.

8 comentarios:

Lete F. dijo...

Aquí dejo el enlace al programa completo, a ver si se ve. Ya le quedará poco para que lo quiten así que aprovechad.

REPORTAJE COMPLETO

Lo de quitar el ruido a las grabaciones lo puedo intentar con un programa que he bajado, pero que conste que de sonido no tengo ni idea, lo mio es "desbrozar" fotos antiguas y esas cosas. Mándame algo y lo pruebo.

Javier Lopez Rodríguez dijo...

Se ve, se ve. Gracias.

marian dijo...

Hola a todos os brumosos, creerme si os digo k ahora mismo estoy emocionada al fin gracias a vosotros pude ver a horacio en cuadernos de paso , ya k aki no fue posible verle en la tele, por ser distinta comunidad, muchisimas gracias otra vez y un bikiño para todos.

Nane Nane dijo...

As veces queda un mudo..eu pasei tempo co Tati, muto, ainda que agora penso que non foi o suficiente...non sei se por estar sempre con él, pensaba que estaría comigo toda a vida e non se me ocurriu nin facerle fotos, nin facerle vidios....é o que hai, todo o que teño del, a demáis de libros que me regalou son as suas cousas na miña cabeciña, solo espero que non se borren do meu disco duro, e ainda que non cunto as cousas co mesmo encanto, pero podreile cuntar contos os meus fillos, e os meus nenos...Vi o programa completo, entre bágoas e sorrisos...e deime conta de que este ano non ia poder decirle que o meu examen da opo saiume ben, e que pronto ia poder impartir os seus coñecementos...e que si fixen maxisterio foi porque a demais de gustarme muto os nenos, algún dia quixera ser una boa maestra coma era él..a si que dende aiquí decirlle que non vamos deixar que se perda todo o seu traballo, que foi muto, ya ben feito..
Nada máis, un bico para voçe, e outro para os teus lectores, en especias para a nova escritora Alicia, que parece que de expresarse ben vai na xenética.
Nane Nane

Nane Nane dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
Javier Lopez Rodríguez dijo...

Agardo que, ademais de ben, o exame che saia con praza ou (como mal menor), con lista para ir entrando.
Bicos

miriam dijo...

Gracias a todos por non olvidar o meu querido avo, por recordar o especial que era, e por a riqueza q tiñan as suas palabras e a sua sabidurìa.
sempre o recordaremos este onde este sempre estarà o noso lado.
gracias a todos.FAMILIA DE HORACIO

Javier Lopez Rodríguez dijo...

Os que coñecimos e tratamos a Horacio non podemos deixar de recordalo con agarimo. Gañounos para sempre coa súa forma de ser, día a día. Cando non quedemos os que o coñecimos e tratamos, quedará a súa lenda. Por moito tempo, estou seguro. Tamén a gañou el.