domingo, 1 de junio de 2008

Un sempre é máis coñecido do que cre

O número de persoas que eu coñezo non coincide en absoluto co número de persoas que me coñecen (ou cren coñecerme). Non é consecuencia de que eu sexa famoso (que, por sorte, non o son); ten máis que ver co que chaman progresión xeométrica, que se basea na multiplicación e non na suma. Cada persoa que me coñece (ou cre coñecerme) estende ou pode estender o seu coñecemento sobre min a unha parte do colectivo de persoas que coñece (ou cre coñecer) ela, un colectivo do que eu nada sei. Así, hai persoas que eu non coñezo e que, sen embargo, me coñecen ou cren coñecerme máis ou menos ben. Falo de min porque me sinto máis autorizado, pero creo que podería aplicarse a calquera de vós. E falo agora porque puiden comprobalo durante o meu encontro con rapaces de Gondomar, os lectores de A serea do deserto. Presentoume unha rapaza da que so sei que se chama Rosana e que sabía de min cousas que eu xa esquecera, como que podería presumir do meu título de FP como oficial electricista, se no seu día me molestase en solicitalo. Despois puiden saber que a fonte fora unha veciña con boa memoria. Hai que andar con coidado, que todo se sabe. E máis nestes tempos en que ó Dios que, segundo nos contaban, todo o sabía, se xuntou o moderno dios da dobre "oo" (que non e dioos senón Google). Pero, ben; a presentación que de min fixo esa muller foi o mellor do acto. Faltoume dicir como di Baloo cando, créndoo morto despois da súa loita co gato rallado, a pantera negra Bagheera canta un fermoso epitafio para o oso máis marchoso e preguiceiro (O libro da selva en versión debuxos Disney): “No te deteñas; di máis, Bagheera, di máis”. Pois así estaba eu. Nunca tan ben falaran de min, polo menos diante de min. Despois tiven que falar eu e xa se rompeu a maxia. Por iso sempre preferín escribir. Falar non é o meu. Cos rapaces, ben, como de costume. Máis ben coas rapazas, porque a proporción viña a ser de dez lectoras por cada lector. Os homes vamos camiño da extinción, polo menos como lectores.

4 comentarios:

Xabres da Teixeira dijo...

¡Carballo!, non me dera conta da segunda entrega.
Hai unha cousa que te envexo, e é esa foto na que estás rodeado de "macac@s", pis ainda que algun me collan medo, e unha das cousas que me gustan moito: o trato con eles. So antes de que empollinen, como dice Delibes.
Un abrazo a miña casi amiga Alicia.

Javier Lopez Rodríguez dijo...

Darémoslle a Alicia un abrazo da túa parte, se se deixa. Os macac@s son a vida desatada, como debería ser sempre.
Apertas

Nane Nane dijo...

Creo que te teño envexa!!! Non o creo, afirmoo!!!
Os miudos son o millor deste mundo de presas desatadas....Nas miñas prácticas, cos pequenos de 3 aniños, un día que tiñan algo revolto ya non sabía moi ben cómo chamar a sua atención cunteile un conto dunha nena, e unas pitas, que escribiste vai anos, logo axudada do maestro Giani Rodari e as suas estratexias, ficeron o seu conto particular, pinteron pitas (alguis con rodas porque non viran unha pita máis que en xoguete)...A si que ainda que non te guste ser famoso, sopoño que te gustará saber que gracias o que tu escribes hai xente que aprende cousas novas e disfruta cos teus relatos, por o que so queda pedirte que non deixes de escribir para os nenos, que somos mutos os que somos e seremos nenos, e que disfrutamos de lolindo coa fantasía.
Parabems pa ti!!

Javier Lopez Rodríguez dijo...

Non creo que deixe de escribir contos. Dan menos traballo que os libros largos e, polo xeral, máis alegrías. Ese publicouse en castellano en Venezuela e ata en Estados Unidos, para lectores hispanos. E todo porque a Elena, primeiro, e Gabriela, despois, non deixaban en paz as pitas, e porque Fernanda dixo: "Cutadas das pitas, sempre empeñadas en facer montón e sempre a ver como desaparece" (ou algo así). Non me teñas envidia. Seguro que a pouco tardar has ter alumnos a fartar.
Un bico.