Arquitecturas modernas e paxaros de coidado

Sen deixar de abanear as ás, para non caer coma o chumbo, dille unha pomba á compañeira:
-¡Seica houbo un tremor de terra e non nos demos conta! ¡Vai ser certo que andamos sempre coa cabeza a paxaros!
-¿E logo por que o dis?
-¡Por eses edificios estrombados! ¡So un terremoto puido facer algo así!
-¡Non están estrombados! ¡Estanos a levantar! ¡Son cousas da arquitectura moderna!
Que llo oíra dicir días atrás a una miorla moi sabichona. Unha miorla que facía plans para converter os tellados da Cidade da Cultura en esvaradoiros xigantes onde xogar a todas horas, ao tempo que criticaba outros plans que coñecía dos humanos: “Haberá un teleférico desde o parque de Belvís ata a Cidade da Cultura”
-¡É que a xente non sabe que facer se non é arremedarnos!
-¡Vaiche preparando, como lles dea por poñerse plumas!

O Loro, que tamén é un paxaro de coidado, agora ve o bico da cidade da cultura desde a súa gaiola. Pensa se iso servirá para que o piso se revalorice no futuro, como se cotizan as vistas á catedral. Tamén pensa que, se cadra, para cando se xubile xa estará rematada (¿exceso de optimismo?) a Cidade da Cultura, que algúns dos edificios estrombados podería acoller unha residencia para maiores. Nunca se sabe se fará falta e as prazas sempre andan escasas. O Loro, con todo, preferiría seguir voando, cada vez máis de vagar, entre o seu niu de Fontiñas e o novo niu da casa de Carballa, en Brumoso.