Moito traballo, pouco diñeiro

Podería ser a definición do futuro de calquera profesión que un, nestes tempos escuros, queira escoller. Se a esas dúas variables lle engadimos a de facer moitos inimigos estariamos definindo o oficio do xornalista que non foxe de molestar para contar o que pasa, a noticia, aquilo que alguén está interesado en ocultar.
A do xornalismo xa viña sendo unha das profesións que tiñan máis traballadores en precario, explotados. Hoxe, o dos medios de comunicación é, xunto ca dos traballadores relacionados coa construcción, un dos sectores que máis ten regulado e despedido.
Se un fillo che di que quere ser periodista, que lle podes dicir? O mesmo que hai cinco anos. O mesmo que a quen desexe estudar arquitectura: estuda o que queiras, xa traballarás no que podas.
O xornalista que ten a sorte de traballar sabendo que fai o que debe facer, con responsabilidade e sen ataduras, séntese ben pagado aínda que cobre ben pouco. Facer iso toda unha vida laboral sería impagable e resulta pouco menos que imposible. Pero quen tivo a oportunidade de vivir a experiencia do Diario de Galicia nunca poderá renegar da profesión. Só por ter esa oportunidade, aínda que só dure un ano, pagaría a pena volver a facer xornalismo.
Agora hai máis medios nas facultades, e os alumnos ou os novos titulados gozan da oportunidade para foguearse en medios electrónicos tan interesantes como Compostimes.com, que este mes tivo o acerto de entrevistar con acerto a Ramón Lobo, un xornalista que sabe de que vai isto.
Agora hai máis explotadores fóra, porque os empresarios dos medios de comunicación están máis convencidos ca nunca de que primeiro hai que ser empresarios. Os grandes beneficios por riba de todo. Os xornalistas do presente e do futuro teñen que ser especialistas en todo sen chegaren a mileuristas. Deben escribir ben e saber facer boas fotos e vídeos dixitais e deseñar páxinas web e saber posicionalas. Deben estar dispostos a traballar moitas horas e a cobrar pouco. E a miúdo deben ser conscientes do difícil equilibrio que cómpre manter entre as obrigas éticas e as ataduras empresariais. Tamén poden idear novos  medios, ver se se pode reeditar unha iniciativa senlleira como Teima. Ou optar por traballar no que poidan. Escribindo cartas, non, que agora ninguén escribe cartas. Pero tal vez facendo cestas de vimbio. Ou cultivando patacas e tomates na horta da avoa. E buscando tempo libre para contar o que pasa, o que alguén está interesado en agachar, aínda que sexa a cambio de nada.