De visita en América con Kafka

Cen anos non son nada. Cen anos hai que Kafka escribiu a novela inacabada que primeiro coñecimos como "América", a novela que o seu amigo Max Brod publicou co título máis fácil, despois de contravir a súa orde de queimala. Parabéns para Brod por levarlle a contra nese desexo. As novelas incompletas de Kafka constitúen para min un dos cumios máis importantes da literatura universal. Comezando por "O castelo", seguindo por "O Proceso" e rematando pola primeira, "América", que ven sendo reeditada como "O desaparecido". Con todas as súas imperfeccións, sen remates pechados polo autor. Con engadidos en forma de fragmentos que o lector debe incorporar (ou non) no puzzle para completar o libro.
Casi trinta anos despois, volvo a Kafka. Teño relido A Metamorfose (A transformación) e algúns outros relatos, pero non volvera a enfrontarme ás novelas desde a descuberta primeira, da man de Mónica Nedelcu, a profesora de literatura que tamén me levou a Faulkner, outro dos meus autores preferidos.
Nunca volvera ás novelas de Kafka por ser consciente do nivel de esixencia que comportan, non por seren difíciles de ler, que non o son, senón por seren cargas de profundidade capaces de revolver as tripas. Son historias que absorben, que perturban, que obsesionan. Atmósferas opresivas que che persiguen, que non che soltan nunca máis.
O Desaparecido, lido hoxe, semella una historia escrita onte. A historia dun mozo que ten que buscar oportunidades lonxe da súa terra e da súa casa. Un mozo expulsado pola familia por non ser como agardaban que fose, vapuleado por xefes tiranos e falsos amigos que logo perden a máscara para deixar á vista o parásito que había debaixo. Onte, coma hoxe.
Kafka nunca estivo en América. Nin falta que lle fixo para deixarnos a súa guía da incertidume para mozos de calquera época, de todos os tempos.