Ningún deus

Blasfemias, insultos, exabruptos. As palabras brutas coas que os mozos cren facerse homes son as que escoitan con máis atención os nenos porque pensan que terán que sabelas e usalas para converterse en mozos. Cago en ningún deus é unha das expresións fortes que lembro da miña infancia. Moi popular. Un prodixio de diplomacia? Unha proposta de micro xaculatoria universal? Cabe imaxinar blasfemia menos blasfema, maior docilidade diante de todos os deuses? Haberá mellor forma de honrar a un deus sen ofender a todos os demais?
José Saramago dicía que a morte é a inventora de deus, que ninguén defendería a súa existencia de sermos inmortais. Defendía tamén o seu dereito a falar do asunto, pese a declararse ateo. Quería falar de deus “porque é un problema que afecta a toda a humanidade”. Razón de abondo, porque a humanidade foi sempre o seu obxectivo, o centro da súa actividade como persoa e como escritor. Sempre estivo coas persoas asoballadas e manipuladas por calquera exceso de poder, fose da man dos estados ou das relixións, de calquera relixión.
Saramago reivindicou sempre o seu dereito a opinar e opinou como un espírito esencialmente libre. Non lle importou saber que se convertería en diana, tanto para os mornos, que prefiren non mollarse, como para os intransixentes, que sempre se cren posuidores da única verdade. Entre os máis intransixentes, os que se senten representantes do único deus verdadeiro, que nin sequera agardaron a que os amigos acabasen de despedilo para criticar a súa descrenza. O voceiro do Vaticano tamén se considerou con dereito a lembrar o memorial de supostos agravios, desde o primeiro momento en que Saramago xa non podía replicar. Nobre maneira de vencer nun debate. Nada de hipocrisía, que non todos os mortos son boa xente.

Publicado en A Nosa Terra nº 1.412