Navalladas no cumio dunha xustiza que quixo ser vinganza

Teremos que seguir acatando as decisións da xustiza, aínda que as recurramos polas vías que procedan. Pero creo que a confianza na xustiza queda ferida de morte. Polas formas que se lle ven. Pola saña coa que se mostra. A vista dos acontecementos dos últimos días, da acelerada e unánime suspensión acordada polo Tribunal Supremo contra o xuíz Garzón, un non pode deixar de pensar na morte de Julio César, e non porque se poda comparar ao defenestrado xuíz co ditador máis famoso de todos os tempos. Non sei se entre os que tanta présa se deron por facer felices a Falanxe e Manos Limpias habería un ou máis dun Bruto. Non sei cantas navalladas leva enriba Garzón nin cantas leva enriba a xusta demanda dos que queren saber qué pasou cos desparecidos do franquismo.
O que si nos deron desde a cúpula do poder xudicial español foron argumentos de abondo para chegar á conclusión de que a xustiza pode ser ben áxil cando quere e que, neste caso, quixo ser vinganza en vez de ser xustiza. Iso quedou ben á vista de todos. Garzón é un xuiz demasiado ousado para os gustos da maioría (a totalidade?) desa cúpula que semella sacada doutros tempos para defender privilexios doutros tempos e manter no limbo xurídico os crimes doutros tempos. Seica existe aínda a posibilidade de que o poder xudicial abra unha vía para que o xuíz poida ir ao destino que pedía como saída honorable, a Corte Penal de La Haya. Se lle abren esa porta, será como unha condena máis. Porque primeiro xa lle fixeron morder o po, xa fixeron o posible para que Falanxe, Manos Limpias o partidos políticos coas mans tan pouco limpas como esas organizacións abrisen botellas para brindar pola destrución dun xuíz valente e recoñecido a nivel internacional.
As vítimas, no futuro, tal vez teñan que conformarse con que non as condenen dúas veces polo mesmo inexistente delicto. Ou buscar, no estranxeiro, a un xuíz valente como Garzón que teña por riba del unha cúpula máis comprensiva coas causas xustas, coas causas de xustiza universal, unha xustiza non comprensiva nin cómplice cos partidarios de manter escurecidos e sen investigar os xenocidios.
O que está a quedar claro de toda esta lea é "a profunda capacidade de causar inxustiza que ten a xustiza". Son palabras doutro maxistrado da Audicencia Nacional, José Ricardo de Prada, nunha entrevista que publica El País. En diante, a min a xustiza vaime producir máis medo que respecto, algo que xa me pasaba coas forzas da orde pública; neste caso sinto que se debe ó feito de que son persoas, persoas capaces de equivocarse e que van armadas; no caso da xustiza, o meu medo estará asentado en que nos está a demostrar que é capaz de adoptar decisións profundamente inxustas. De forma áxil e contundente, iso si.