Emocións, gargalladas e música a mazo no "Outro día con Horacio Rodríguez"

"Outro día con Horacio Rodríguez", o encontro de amigos co que recordamos o primeiro aniversario da súa partida, resultou un acto con espazo de abondo para as emocións -inevitables- pero tamén para esas gargalladas que tanto lle gustaba buscar coas súas historias, e para a música tradicional que tanto amaba, achegada principalmente por Alberto Jambrina e Pablo Madrid, que quixeron corresponder con xenerosidade á xenerosidade da que Horacio sempre fixo gala. La Opinión de Zamora sumouse á homenaxe cun especial de catro páxinas onde colaboraron algúns amigos presentes no acto da escola e outros que non puideron asistir, como o reporteiro de TVE Juan Manuel Blázquez ou o etnógrafo José Rodríguez Cruz.

Houbo intervencións de Jambrina e Madrid, que pasaron varios días illados pola neve mentres gravaban, en 1986, pezas tocadas polo Luis, o César e o Horacio, coplas ou nanas cantadas pola Viturina ou a Pilarica, e contos contados polo propio Horacio.

Tamén falou Santiago Fernández Vecilla, un mestre que pasou tres anos no lugar e aprendeu moito de contos, adiviñas e amizade co Horacio, que non dubidou en mantelo acollido na casa cando, por mor do 23-F, os amigos de Zamora o buscaban para recomendarlle que se refuxiase en Portugal.

Cando as emocións andaban por desbordarse, Felipe Lubián foi o encargado de provocar unhas gargalladas cun conto tan longo como escarcavellante -"¡Caga, borrego!"- e, despois, atreveuse cun dueto de gaitas co alcalde de Hermisende, Ignacio González Nieto, para entonar o antergo himno do reino de Galicia. Notouse que o tempo de adestramento fora escaso, pero a vontade quedou de manifesto.

Improvisou un sentido poema o catedrático Leandro Rodríguez e unha das súas netas leu unha emotiva carta. Entre as bágoas de emoción e as gargalladas, musica de gaita e de rabel liderada por Jambrina e Madrid, que non tiveron problemas en incorporar a músicos locais que quixeron achegar o seu gran de area para converter o acto na festa que Horacio sen dúbida merecía. Por estas e outras fotos que darán fe do momento, damos grazas a Lete Ferrero, outro amigo xeneroso sumado á festa.

Se cadra, o ano que vén, os amigos xa nos atreveremos a escoitar as historias da voz do noso mellor contador. Este ano, as emocións aínda pesaban demasiado.