A peor noite de Xan Sinnada (¿Conto ou crónica?)

Xan Sinnada non lembraba boas noites no seu pasado recente. Na súa memoria había noites aceptables, se non chovía, se achaba periódicos suficientes para quitar o frío do peito e das costas, se conseguía as moedas necesarias para unha copa chamada a quecelo por dentro antes de botarse a durmir, nun canto onde non fose localizado polas cuadrillas de cabezas rapadas que andaban á queima de coitados coma el. Pero había sobre todo malas noites, con frío e choiva, sen lugares axeitados onde abeirarse, co estómago baleiro e sen cartos para amigarse cunha botella; noites nas que o frío non deixaba durmir; noites ás veces tan longas que lle parecían encadeadas, coma se durmise un día enteiro polo medio.
A peor noite de Xan Sinnada comezou ben. Conseguiu que un tipo lle pagase un grolo de augardente para asentar o bocadillo de chourizo con pan reseso que lle regalara pouco antes o camareiro amigo doutro bar. Achou acubillo nun portal sen mirar sequera para os contedores de lixo que outras veces lle daban de cear. Converteu en saco unha caixa de cartón que atopara diante dunha tenda de moda e durmiuse de seguida, coma un bebé despois de engulir unha abondosa tetada de leite materna.
Pero non foi unha noite tranquila. Xan Sinnada non tardou en verse sen unha man e explicando a un colega da rúa que fora cousa da papeleira da esquina da cafetería Cannes, onde sempre adoitaba achar algo que papar. Esa vez fora a papeleira, con boca de piraña xigante ou quenlla pequena, a que decidira quedarse coa súa man.
-¡Que sorte tiveches! -felicitouno o outro- ¡Ó seres coto vanche ser máis xenerosos!
Non foi así, sen embargo. Canso de que ninguén vise a súa única man estendida, Xan Sinnada foi furgar nun contedor de lixo onde estivo a punto de quedar coma un refugallo máis. Por querer apalpar bolsas máis abaixo, os seus pes perderon terra e xa se vía engulido sen remedio polo aparello. Salvouno outro compañeiro sen teito que pasaba polas proximidades e que o agarrou polos nocellos para sacalo de alí.
-¿Estás tolo ou é que queres morrer?
-¿E logo?
-¡E logo non sabes que os contedores están preparados para defender con uñas e dentes o que teñen dentro!
-¿Cómo dis?
-¡Seica lle arruinabamos o negocio ós empresarios que se ocupan da reciclaxe do lixo!
Xan Sinnada soubo así que os fabricantes de contedores e papeleiras estaban a facer produtos máis seguros para evitar que calquera pobre de pedir puidese saquear o lixo vertido polos cidadáns. Aínda estivo tentado a meter o seu único brazo na boca dun contedor de vidro, na busca das escorredallas dalgún licor que lle quitase o medo, pero foi maior o medo a quedar sen man que estender.
Espertou Xan Sinnada cansado e mollado pola suor, coma se pasase toda a noite ás carreiras. Ó sacar os periódicos que metera contra o peito soubo a causa dos seus pesadelos: “Un mendigo morre asfixiado por un contedor en Marín”. Xan Sinnada lembrou que, de mozo, o seu pai non lle deixaba fumar nin ler na casa. “Se cadra tiña razón, se cadra ler tamén é malo para a saúde”. Aconchegou os cartóns e os periódicos nun canto do portal, a carón do ascensor, e saíu á rúa. Estendeu a man diante do primeiro executivo bancario que viu camiñar en dirección á caixa de aforros -ás veces, ese fulano largaba uns cartiños-, pero non tivo sorte.
-¡Estou cun pé na rúa, tío! ¿Non sabes que chegou a recesión?
Polo seu vicio de ler os titulares dos periódicos cos que se abrigaba, Xan Sennada sabía que viña a desaceleración económica, ou que había crise, segundo quen dixese. Naquel momento soubo tamén que só a chegada daquela bicha, fose cal fose o seu nome, podería reducir as diferencias entre tipos coma el e directivos de banco como o que lle acababa de negar unha moeda.