Cada vez boto máis en falta o verde do monte, os camiños de terra, as herbas e follarascas da infancia, a ceruda e as canafrechas, o loureiro e as xestas negrais, os penxemuros, as acedas e ata as ortigas. Por iso, en canto teño un pouco libre xa fuxo do asfalto. Teño a sorte de vivir a tiro de pedra dunha cerra de castiñeiros e sabugueiros e figueiras e afreixos que a urbanización de Fontiñas tivo o acerto de preservar da motoserra. Teño a sorte de estar a un quilómetro do lugar do Viso, que me permite acceder de inmediato a un monte de verdade. Aquí, ós penxemuros chámanlle toxos, pero a min non me importa, fanme sentir no territorio da miña infancia, aínda que me esgarrabuñen as pernas. Hai un camiño de terra polo que ando lixeiro ou corro con xeito, según anden as forzas e as compañas. Un camiño que sería perfecto de non ir paralelo á autopista do Atlántico, que nunca anda de balde. É o que hai, o máis parecido a Brumoso que teño por aquí cerca.
Onte corría, de vagar, como corresponde á idade, cando me parou un vello con pouco pelo e escasos dentes para preguntarme se vira unha vaca escarriada e cunha corda arrastro. Tíñana presa e rompera a corda. El andaba con caxato, con moitas dificultades, pero non andaba só. Cunha pequena moto andaba o fillo, espreitando por todos os carreirois que hai o este da cidade da Cultura. Nin o pai nin o fillo tiñan confianza en que a vaca volvese soa pra corte. Era nova, comprárana hai pouco e non confiaban no seu retorno.
Eu acordeime dunha vaca mansa que a miña familia comprara na Vilavella. O primeiro día que a botaron coas outras querían encamiñar a vacada cara a Celeiros, cara a Portugal. Sempre andara con chocallo e chamáballe a atención oír chocallos de vacas de Hermisende, ó outro lado do río. Pero non se escapou cara a alá. Deuxa a volta nas Teixugueiras, pasou polo lugar sen velo e enfocou cara ó Ladiairo, en dirección á Canda. Viñera en camión e dando moitas reviravoltas, pero ben sabía en que dirección estaba a súa orixe, onde quedaran as súas compañeiras. Foron darlle volta ó alto do Facho.
Despois viu que Brumoso non era mala terra e aceptou quedar.
Non sei de onde procedía a vaca perdida nas proximidades da Cidade da Cultura.
Sendo nova, se cadra só se mandou mudar para librarse de atarres ou para buscar xoldra.
4 comentarios:
Estaría ben que alguén fisguera dentro dese monstro chamado a cidade da cultura. O mellor a pobre vaca pensou que sería unha boa cousa tentar culturizarse algo.O mellor viu entrar xente tamén a rebozarse de cultura, e tamén con cornos.
Por certo ¿O Gaias ese, pagará ibi?
Debería pagar IBI e medio, porque ocupa tanto coma un aeroporto. A vaca, quen sabe, igual oíu falar das Memorias dunha vaca, de Bernardo Atxaga (excelente libro, por certo) e foi ver se as achaba e se eran comestibles.
Javier, no sé si sabes que te he incluido como premio Liebster para blogs de menos de 200 seguidores. Solo es un detalle por tu esfuerzo por la lengua. Míralo en http://mori-bundia.blogspot.com.es/
Luis, muchas gracias por la distinción que me has trasladado, que te agradezco profundamente, pero a la que supongo debo renunciar porque no me encuentro con fuerzas ni con moral para mantener la cadena; más pronto que tarde, seguramente dejaré de mantener también este blog, porque nos querrán poner algún impuesto.
Un abrazo.
Publicar un comentario