Larga vida para a literatura de Miguel Delibes

Polo xeral, a morte motiva. Para ler a algún autor, quero dicir. Basta que morra un escritor, se cadra medio esquecido, para que a súa herdanza apareza nos esparates das librerías. O negocio é o negocio. Miguel Delibes nunca foi un autor esquecido. Tivo merecido recoñecemento en vida e merece que o sigamos lendo e lembrando a partir deste momento porque as súas historias están cargadas de humanidade, de emoción.
Como estou algo lonxe para facerlle unha última visita -tampouco son partidario deses costumes-, decidín reler "La mortaja". Pola impresión que deixou en min de lecturas anteriores, por ser unha desas historias tan breves como densas e inesquecibles. A historia dunha iniciación á morte, unha realidade á que tantas veces e tan ben se achegou Delibes.
En La Mortaja está tamén a súa preocupación pola natureza, maltratada e expoliada en nome do progreso, e está igualmente a súa mirada a un tempo crítica e comprensiva con respecto da condición humana. Un retrato do sós que estamos na vida aínda que vivamos rodeados de xente. O Senderines non vive rodeado de moitas persoas. Ten veciños, pero ben que lle custa dar con que lle bote unha man para vestir ó pai morto. Ten que mercar a axuda, dalgún xeito.
Polo que dicía, e á vista de que os médicos aínda non aprenderon a prolongar a vida con suficiente calidade de vida, Delibes estaba desexando pechar os ollos. Sorte que nos deixa, para sempre, unha lexión de compañeiros: o entrañable señor Cayo, o Nini, o Mochuelo, Azarías, o propio Senderines e tantos outros. Con tanta compaña, nunca estaremos tan orfos como se tivo que sentir o protagonista de La Mortaja. Larga vida para a literatura de Delibes. Tan próxima. Tan entrañable. Tan universal.