Unha cova para abrir a boca: El Soplao

Hai catedrais para quitar o chapeu. Poñamos a de Sevilla e a de Santiago, entre as que coñezo mellor. Desde esta pasada ponte, xa superada, vou dar en pensar que un dos monumentos máis fermosas que teño visto ata agora é obra da natureza, está baixo terra e ten por nome El Soplao. Fomos de excursión a Cantabria e gustounos moito Santillana del Mar, a que chaman vila das tres mentiras (nin santa, nin chaira nin ten mar); moito que ver nesa viaxe de volta á idade media, sobre todo desde que escurece, e moito sitio onde comer ben. Tamén nos gustou Cabárceno, máis pola paisaxe que polos animais alí presos; menos presos ca nun zoo, pero presos de todos modos; tristes ollos, os dos osos de pé pedindo un anaco de pan. Pero o mellor da viaxe estaba debaixo da terra, na cova de El Soplao, a antiga mina agora convertida nun espectáculo digno de ver. Fuxo dos calificativos, pero esa cova merece chamarse maravilla. A foto non é miña; e da guía que firman Fernández Ortega e Valla Uriol. Como dicía o outro: hei volver. Se podo.