A bici varada

De pensar, cando a candaron á farola a bicicleta podería pensar que ben a podían deixar estirando a roda sobre o poulo; calquera cousa por non verse nun sitio tan público como o parque de Belvís daquela guisa, coma se fose unha bici mal mandada á que houbese que castigar. Cando a vi eu pensei: A esta bici xa non lle rouban as rodas. Tamén pensei que xa non podemos dicir que nesta aldea (capital) non hai ladróns, como dicía o conto de García Mázquez. Dous días despois, o cadro tamén desaparecera do sitio.

A fala dos paxariños

Segundo a versión transmitida polo avó Constantivo, se se sabía escoitar, podíase entender o que dicían os paxaros. Así, a fala das anduriñas traía esta mensaxe:
“Fun ó marrrr, vin do marrr
e todo o liño sin mazarrrrr!
¿Qué fixeches, prrreguizosa,
todo o inverrrno tras do larrrrrrrrrr…?”
Este verán copiei a súa cantarela nunha gravadora e, se puidese, compartiríaa aquí, pero non sei como facer. Se vos serve de algo a miña palabra, eu diría que sí, que máis ou menos iso é o que nos di a anduriña que durante cada mes de agosto pon música ambiental no noso curral de Brumoso. Canta ben. Con todo, creo que é unha anduriña mal informada. O noso liño hai moito tempo que está mazado.
O avó Constantivo tiña tamén anotada a letra do canto dos avións, os namorados das figueiras con figos:
-Víchelo crego? Víchelo crego?
-Dis que non o viuuu!
-Mira que te tira un tirooo!”
Ou o lamento do rosinol, que se pasaba cantando toda a noite para que a compañera non deixara de chocar pola tristura de sentirse abandonada. O rosinol quedaba preso polo medre dunha planta trepadora, unha enredadera, e así dicía:
-¡Preso, preso, preso, presoooo… nun requízquillooooo!

Un bicho ben armado para sobrevivir

Cabeza de paquidermo con ollos que todo o ven e traseira de porco montés con rabo-aguillón. Alguén viu algunha vez en Brumoso un bicho tan ben armado? Eu, non. Cantos paxaros o terán mirado, primeiro cun ollo, despois co outro, antes de deixalo en paz e ir na procura dun coco menos cocón? Entre a fascinación e o noxo estivemos a estudialo Vicki e mais eu no patio das Bichas. Esa especie de dedo corazón de adulto con enormes ollos amarelos apareceu na pila onde lavabamos as leitugas, así que supuxemos que viría da horta. Tardou en deixar que puidesemos ver a súa miúda cabeza de comedor de verduras, disfrazado como andaba como un coco de meter medo. Non tiñamos formol para pensar en conservalo. Así que optamos por ofrecerllo a unha pita. O paxaro doméstico non lle tivo medo ningún ó bicho do verán, que poderíamos bautizar como o dedo que todo o ve. Seguramente medrara máis do habitual grazas á súa capacidade de amedrentar aos seus inimigos naturais. Ata que foi dar ó galiñeiro.

As anduriñas na encrucillada e o outro

As anduriñas, sobre todo polas mañás , formaron parte da miña paisaxe cotían durante o mes de agosto. As anduriñas voando, incansables, ou tomando a nogueira da aira, por centos, como punto de encontro. As anduriñas na encrucillada dos cables da luz, se cadra en animado debate para determinar se era ou non o momento de emprender a gran viaxe. Con partidarias de seguir a tradición migratoria e outras partidarias de quedar, aproveitando as vantaxes momentáneas do cambio climático. Na encrucillada quixen sacalas, sen mellor ferramenta que a cámara do meu móbil, sen percibir, ata ver a foto no ordenador, a presenza do outro (non) convidado, o aguilucho (din que é o falcón peregrino que cría nas fragas que hai nas proximidades do muíño do Medo). O outro tamén se deixou ver a miúdo, só ou con dúas crías, por enriba do lugar. Aquí, non creo que andase osmando as anduriñas. Seguro que lle chamaría máis a atención unha pita descoidada. Non sería a primeira vez que tentase cazar unha, na nosa aira. Agora xa non pode.