Pese a todo, hai un espazo para a esperanza. Este castiñeiro que vimos hai quince días tomado polo lume, coma se fose a cheminea do inferno, ten todas as trazas de apostar por outra vida máis. Na choza que debuxa, onde antes so cabían rapaces pequenos, agora poden caber bases de baloncesto. Non sirve para amparar da chuvia porque o teito é o aire, pero aí está, aparentemente animado a seguir adiante, outros cen, mil anos máis...? Que pequenos somos! Canto mal podemos chegar a facer!
lunes, 1 de octubre de 2012
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
2 comentarios:
Da peniña velos. Eu xa non quero subir mais fotos deles.Non creo que o imbécil ou imbéciles. que poñen lume teñan o minimo remordemento.
Oes:¡Pétame que ese é un que foi da tia Mariarrosa¿Nonsí?
Foi, foi. Tiveron menos sorte, ou menos resistencia, os veciños de máis abaixo.
Se cadra tes razón: teriamos que chorar en silencio.
Publicar un comentario