O peso da experiencia

A estas alturas, seguramente se me escapan sentencias que, entre os máis novos, poden ser tomadas como a aburrida voz da experiencia.

Con todo, se algunha vez me preguntasen agardando o ditame da experiencia do vello, sexa agora, sexa dentro de vinte anos —oxalá—, creo que xa teño a resposta preparada: Vivín sempre con tanta présa, probei tantos oficios que, agora, seime incapaz de sentirme experto en nada.

Nin sequera podo sentirme experto do primeiro e extinto oficio, do traballo manual no campo, onde o que o que máis me gustaba era arar coa xunta de vacas; nada como ensuciarse coa negra terra de Brumoso; cun pouco de auga, coma novo. Nin como electricista. Nin como axudante de montador de xigantescos depósitos de gas. Nin como peón da construción, antes da burbulla. Nin como vendedor de libros. Nin como xornalista. Nin como restaurador de vellos mobles. Nin como contador de historias. Nin, moito menos, como tractorista ou desbrozador serodio.

O pior de todo e que, se media pregunta, nin sequera poderei dicir: só sei que non sei nada. Porque xa me pisaron esa sentenza. Visto o visto, a miña experiencia nunca vai ser un pozo de sabedoría; máis ben será, está a ser xa, unha pesada louxa. Un peso morto.