Unha reportaxe sobreInternet que publica El País adapta á rede máis inmensa o mito do doctor Jeckill e míster Hyde. Dr. Jekyill y @Hyde. Salienta o analista que, ao amparo do anonimato, a persoa máis educada pode revelarse como un opinador cheo de odio e carraxe, o peor Hyde. Estou plenamente de acordo e celebro a tendencia encamiñada a procurar reducir as porcentaxes de anonimato nas áreas abertas a comentarios, que amiúdo se acaban convertendo en tribunas para insultadores que esconden o nome.
Para todo hai excepcións e, neste ámbito, tamén hai escritores de recoñecido prestixio que non teñen reparo á hora de repartir, mediante os seus artigos, estopa para todo o que se move, sen andarse con medias tintas nin panos mornos. Arturo PérezReverte é un exemplo interesante, porque non exerce sempre un labor de provocador ao uso, un papel que a outros lles funciona e exercen a tempo completo. O que recordamos como excelente correspondente de guerras en medio mundo, ahora escritor de prestixio e vendas, guerrea habitualmente a través dos seus artigos, nesa sección de Patente de Corso, moi seguida tamén a través da rede. Pero non sempre dispara a discreción. Pode abouxar sen piedade ao presidente do Goberno, nun artigo como Sobre imbéciles y malvados e tamén pode asinar unha peza tan lírica como La tarde en la que acabó el mundo. Aí debe estar o segredo da súa amizade con Javier Marías, que da un tipo de persoa distinto e que constitúe tamén un escritor –de éxito- diametralmente oposto en fondos e formas.
Nun dos últimos artigos, Reverte pasa revista á perda da educación e do saúdo, e revela que decidíu retirarlle o seu educado bos días a unha muller que nunca lle contestaba. En Suludando no es gerundio aborda unha cuestión na que podemos estar case plenamente de acordo: a deshumanización que nos leva a non dicir ola aos veciños nin aos paisanos dunha aldea que aínda manteñen o costume de saudar. A min a dúbida éntrame cando lle sae a vea guerrilleira e dispara contra esa muller á que di saudou durante vinte anos sen obter nunca resposta; ata que decidiu retirarlle o saúdoe “ese trozo de carne con patas”.
Ese exceso, a min recórdame un artigo no que RosaMontero recolle unha pasaxe dun libro especial, “Piedad”, de Miguel Mena, que fala dun rapaz coa síndrome de angelman: "El niño sin voz tiene tendencia al saludo. Cuando paseas con él y se cruza con alguien, a menudo extiende su brazo hacia el desconocido y emite un ligero gemido: aaaaaaaaaaa... Esto es todo lo que puede decir. Las respuestas son muy variadas, desde quien le habla y tiene hacia él un gesto cariñoso o compasivo hasta quien lo ignora deliberadamente y hace como que no lo ve. Nunca te acostumbras a esa indiferencia forzada y un día estallas. El niño sin voz ha saludado a un chico sentado en un portal, un adolescente que mira sin decir nada. El niño sin voz insiste y el chaval, nada de nada. Te duele. Te irrita.Te cansa. Te vuelves y le recriminas su silencio, le reprochas su indiferencia, descargas sobre él la rabia acumulada por todos los que durante años han ignorado al niño sin voz. Y el adolescente, con cara de estupor y haciendo un grandísimo esfuerzo, saca de lo más profundo de su garganta un sonido casi ininteligible y a duras penas dice: Sssssoy sssssordo".
De todo se pode sacar algo positivo. O artigo de Reverte sobre a perda do saúdo serviu para que me animase a saudar a unha velliña que ten a súa pista de competición contra si mesma no patio interior do noso edificio. Precisa dúas muletas pero camiña de presa, con pasiños curtos pero continuados. Todo un exemplo de vontade por manter a mobilidade. Por non ser un vulto nunha cadeira de rodas. Admirable, o seu empeño. Contestou aos meus bos días gastando máis saliva ca min:
-Bos días nos dea Deus.
Quedei contento. Claro.
Caso de non contestarme hoxe, mañá non lle diría nada. Xogo con vantaxe, grazas ás lecturas compartidas por Rosa Montero.
No hay comentarios:
Publicar un comentario