Predicando indignación

Á vista do que acontece día a día, e como dicía unha vella canción, para indignarse... sobran os motivos. Con todo, a miúdo semella que estamos nunha sociedade adormecida, narcotizada, conformista. Ata que chega algunha chamada a espertar. Dun espírito mozo con moitos anos, neste caso. Stéphane Hessel chama a espertar e a indignarse contra “a ditadura actual dos mercados financeiros que ameaza a paz e a democracia”. Sobrevivente da resistencia francesa e dos campos de concentración, único redactor vivo da Declaración Universal dos Dereitos Humanos de 1948, defensor activo da causa palestina, Hessel constata que co século pasado rematou unha época de conquistas sociais e comezou unha costa abaixo que só se poderá superar con resistencia pacífica, con cívica indignación, con todo menos indiferenza, “a peor das actitudes”. O vello loitador pola liberdade alerta sobre unha realidade con moitas caras insoportables. Anima aos mozos a buscar razóns para indignarse, como primeiro paso para rachar coa indiferenza. Anima á indignación como paso previo ao compromiso, á solidariedade para mudar o estado das cousas. Chama a indignarse pero sen caer na exasperación que é, a seu xuízo, a negación da esperanza. A esperanza debe ser o instrumento, a ferramenta para conquistar mellores condicións de vida para os que menos teñen, para os que están cada vez máis separados dos que teñen máis. Quen foi protagonista de moitos momentos históricos alerta agora contra a deriva na que andamos, da man da “inercia cómplice dunha Unión Europea”, e clama en favor dunha “insurrección pacífica”. Leva moi pouco tempo ler a alegación bautizada como “Indignádevos!” que chegou a máis dun millón de lectores en Francia antes de achegarse a nós. O máis moderno e necesario panfleto. Tárdase bastante máis en dixerir o contido, en reflexionar sobre tantas verdades sen máscara, tan incómodas como convenientes. Pero diso se trata, de ver e reaccionar. Non de adestrarnos nunha perpetua cegueira.