Lendo un artigo de Antonio Muñoz Molina sobre a exposición de fotografías de Miguel Ángel Blanco titulada "Árbol caído", en El País, acordeime da foto que fixen en Lubián neste pasado verán. Na subida cara ao Cortello dos Lobos está o castiñeiro da imaxe, un castiñeiro morto que aínda non o sabe porque ten todas as gallas enteiras, porque semella estar agardando unha nova primavera na que, por fin, lle volvan saír follas para volver dar castañas.
2 comentarios:
É moi probable, que desde o entorgamento dese castañeiro, ainda broten lampos, que en definitiva, o fagan vivir de novo.
Olliño, con esto non quero decir que o de queimar seres centenarios sexa algo que se deba facer. Deus me libre. Mais a vida enganchase a calquer posibilidade. Mira se se engancha, que,inda tenta seguir no xenero humano.
Por certo date unha volta polas latas e veras cadavres de castañeiros sen posibilidade de lampos. Podo pasarte fotos.
Apertas.
Ben sei que temos moitos cadéveres de castiñeiros no termo. Meu irmán ten tamén moitas series de castiñeiros feridos de morte. Con todo, si que chama a atención a súa teima por vivir, por botar follas verdes onde semellaba haber só carbonilla.
Saúdos
Publicar un comentario